Moeilijk

Iedereen heeft het wel eens moeilijk. En dat maakt ons sterker. Ik denk zelfs dat we leukere, betere mensen worden als we af en toe wat tegenslag hebben. Je komt jezelf eens tegen, misschien van een wat minder mooie kant, maar elk nadeel heb z’n voordeel dus ook dat komt ooit van pas.

Toch ben ik er niet zo goed in, het moeilijk hebben. Of eigenlijk zeg ik dat verkeerd; ik kan het heel goed moeilijk hebben. Ik kan het alleen niet zo goed delen. Ja, als het voorbij is, dan wel. Als ik het probleem onderkend, doorleefd en opgelost heb, dan kan ik er uitstekend een vrolijk verhaal over vertellen.

Zoals nu.

Ik schreef al eerder dat weggaan van Zanzibar moeilijk was. Het afscheid was heftig. Kleine Bente sloeg, nadat ze onze leeg geruimde kamer had gezien, stevig haar armpjes om mijn rechterbeen zoals peuters doen als ze niet willen dat je gaat. Naast de klaarstaande taxi zei ik zo min mogelijk - de brok in mijn keel zat stevig in de weg.

De reis verliep voorspoedig en halverwege Kenia kreeg ik er ook echt weer zin in. En zoals ook eerder gezegd, hier gingen we voor dus hup, dan maak je maar zin! We werden zeer hartelijk en gastvrij ontvangen door Justine Ojambo, directeur van PEFO bij wie we ook logeerden.

Ik vind het leuk hoor, logeren, maar dan graag bij mensen bij wie ik een potje kan breken. Waar ik me ongegeneerd uitstrek op de bank en afwacht wat voor lekkers er gebracht wordt. Ik neem me altijd voor een grote bos bloemen mee te nemen, maar vergeet dat meestal en bedenk dat ik dan op z’n minst de afwas kan doen wat ik vervolgens ook niet doe. Om me dan achteraf toch enigszins ongemakkelijk te voelen – wat me er overigens niet van weerhoudt de volgende keer exact hetzelfde te doen. Het weerhoudt anderen er gelukkig ook niet van me opnieuw uit te nodigen!

Nu logeerden we bij onbekenden, met een andere cultuur en taal, die ook nog eens een jaarsalaris hebben waarvoor een Nederlands gezin de weekboodschappen doet… ongemakkelijk. En afwassen mochten we niet, dat gebeurde ergens achter een huis, naast het vuurtje waarop gekookt werd. Bovendien hadden we geen eigen vervoer of internet (lang verhaal) – kortom, compleet afhankelijk en een groeiend gevoel van onbehagen.

Toen kwam als vanzelf de to do list: 1) Eigen huis huren 2) Normaal dagelijks ritme 3) Vervoer  4) internet.

Afgelopen dinsdag kwam de Grote Verandering: school startte, ik ging voor het eerst naar m’n werk en ’s avonds trokken we in ons nieuwe appartement. We hebben een eigen plek en het leven heeft weer structuur en ritme. Nog geen internet (echt lang verhaal) en er is nog van alles te regelen, maar het begin is er. Nu kunnen we gaan wennen. En nu kan ik het delen.

PS foto's volgen!