Eerste indruk

Bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties. Dat is echt heel fijn om te lezen! Vergeef me dat ik die niet beantwoord – ik hoop dat deze gedeelde DANK JE voor iedereen volstaat. Je kunt hier niet zo makkelijk als bij Facebook op een reactie reageren maar ik waardeer het dus niet minder!!! Voor de mensen die mij (nog) niet kennen op FB: ik plaats daar elke dag een foto. De ene keer interessanter dan de andere keer, maar zo is het leven nu eenmaal, zelfs in een ver land…

Als je andersom voor het eerst dit blog ziet via FB en je wilt het blijven volgen; meld je aan rechtsonder, dan krijg je een mailtje als ik weer iets heb geschreven.

Ondertussen zijn we een week in Uganda; ik zal snel meer schrijven daarover, nu even de eerste indruk na aankomst.

Het verkeer is chaotisch. Ken je het Italiaanse verkeer? Als Nederlands verkeer vlak water is, is Italië een ruisend beekje en Uganda een kolkende rivier met uit het niets opdoemende watervallen waarin je omlaag stort… de dood tegemoet. Afgaande op het gedrag van vooral motorrijders is een leven hier bijzonder weinig waard. Motorrijders doen dienst als taxi en slalommen, met hele families achterop, tussen de auto’s door. Daarbij gebruiken ze graag de rijbaan in tegengestelde richting. Vrachtwagens kunnen tegen een stootje dus denderen nietsontziend met hoge snelheid door – als je ze tegenkomt moet je zorgen dat je op tijd de berm induikt. Daar bovenop zijn de meeste wegen onverhard, bezaaid met gaten, diepe geulen en is het regenseizoen net begonnen.

Maar dat geldt alleen als het rijdt. We werden opgehaald vanaf het vliegveld, zo’n 120 km van Jinja waar wij verblijven. Er ligt een redelijke goede weg van Entebbe (vliegveld) tot aan Jinja. Toch deden we er vijf uur over. In en rond Kampala sta je domweg stil. Bij kruispunten zet een politieman de ene kant stil zodat de andere kant kan rijden. Enorme stromen auto’s en motoren razen drie, vier rijen dik langs. Vervolgens gaat de politie koffie drinken en komt na een kwartier terug om de andere kant te laten gaan. Nee, geen koffie. Maar het duurt vaak wel een kwartier of langer voordat je kan rijden. En niet omdat de stroom auto’s dan is opgehouden: er komt gewoon geen eind aan. Pas ver buiten Kampala kregen we enig ritme en konden we (in file, dat wel) met een slakkengang doorrijden.

Mijn voornemen een auto te huren heb ik even in de ijskast gezet. Ik laat me voorlopig wel rijden!