Thuis
Een kijkje op de HEMA website deed een hevig verlangen in me losbarsten. Het was dit keer niet de koopwaar; de 3voor2 onderbroeken of de onovertroffen tompouce lieten me koud. Het was de styling. De crispy clean no-nonsense stijl, heldere kleuren, strakke lijnen. Heerlijk! De uitbundige Afrikaanse prints, de vele kleuren, de etnische patronen – het wordt me af en toe teveel.
Ik mis niet veel, maar verlang wel naar dingen. De kroeg bijvoorbeeld, en dan vooral op vrijdagmiddag als je niet eet en zoveel drinkt dat je opeens toch weer buiten staat te roken. Ik verlang naar Marte’s school, als je te laat bedenkt dat je haar op moet halen, rennend en vloekend door de stad jaagt en dan, als je haar ziet - met zo’n uitgezakt staartje na een dag lang keten - alle ellende meteen vergeet.
Gek genoeg is het verlangen sterker geworden nu het einde in zicht is. Alles wat je miste is nu niet meer een onmogelijkheid, maar iets wat op een haar na binnen bereik is. Ik kan bijvoorbeeld al wegdromen bij het idee dat we nadat we geland zijn (8:00 uur ’s ochtends), rechtstreeks naar de bakker bij ons om de hoek rijden (bakker Barry, we missen je zo!!!) om daar zijn heerlijke brood te kopen. En er is vast iemand die een kaasje van Boer Geert van de Dappermarkt wil brengen en dan oh…. genieten!
Wat ook niet helpt, is bezoek uit Nederland. Afgelopen week waren Bob en René, oud collega’s van Gered Gereedschap, hier. Natuurlijk brachten zij stroopwafels en drop mee, maar wat ze vooral meebrachten, was thuis. De taal, maar ook hoe en waarover je praat, de humor, de verbazing over hoe-het-hier-gaat, het kunnen ‘levellen’ (excuse me my French) - ineens was ik weer even thuis.
Zonder dat ik het vooraf had bedacht, was dit bezoek het begin van het einde. Over twee weken komt vriendin Maartje, waar ik enorm naar uitkijk. We gaan een mooie reis maken door het Zuidwesten van Oeganda. Daarna hebben we nog anderhalve week om af te ronden en afscheid te nemen. Onze blik is met die bezoekjes definitief op Nederland gericht. We gaan naar huis. Bijna – eerst nog even genieten hier.
Ik mis niet veel, maar verlang wel naar dingen. De kroeg bijvoorbeeld, en dan vooral op vrijdagmiddag als je niet eet en zoveel drinkt dat je opeens toch weer buiten staat te roken. Ik verlang naar Marte’s school, als je te laat bedenkt dat je haar op moet halen, rennend en vloekend door de stad jaagt en dan, als je haar ziet - met zo’n uitgezakt staartje na een dag lang keten - alle ellende meteen vergeet.
Gek genoeg is het verlangen sterker geworden nu het einde in zicht is. Alles wat je miste is nu niet meer een onmogelijkheid, maar iets wat op een haar na binnen bereik is. Ik kan bijvoorbeeld al wegdromen bij het idee dat we nadat we geland zijn (8:00 uur ’s ochtends), rechtstreeks naar de bakker bij ons om de hoek rijden (bakker Barry, we missen je zo!!!) om daar zijn heerlijke brood te kopen. En er is vast iemand die een kaasje van Boer Geert van de Dappermarkt wil brengen en dan oh…. genieten!
Wat ook niet helpt, is bezoek uit Nederland. Afgelopen week waren Bob en René, oud collega’s van Gered Gereedschap, hier. Natuurlijk brachten zij stroopwafels en drop mee, maar wat ze vooral meebrachten, was thuis. De taal, maar ook hoe en waarover je praat, de humor, de verbazing over hoe-het-hier-gaat, het kunnen ‘levellen’ (excuse me my French) - ineens was ik weer even thuis.
Zonder dat ik het vooraf had bedacht, was dit bezoek het begin van het einde. Over twee weken komt vriendin Maartje, waar ik enorm naar uitkijk. We gaan een mooie reis maken door het Zuidwesten van Oeganda. Daarna hebben we nog anderhalve week om af te ronden en afscheid te nemen. Onze blik is met die bezoekjes definitief op Nederland gericht. We gaan naar huis. Bijna – eerst nog even genieten hier.
Een mooi avontuur was het en jullie hebben het toch maar mooi gedaan! Geniet nog van de laatste weken en de rondreis, samen met Maart. Doe haar veel liefs! XXXM