Afscheid

Het zit er bijna op. Of eigenlijk begint het nu pas. We hebben genoten van 3,5 weken vakantie. We zijn uitgerust, bruin, hebben gezwommen, geluierd, ijsjes gegeten en allerlei uitstapjes gemaakt. En zoals dat hoort, hebben we nu zin in bruin brood met kaas en een warme douche. Ik verlang naar mijn wasmachine - ondanks alle tussendoorwasjes hebben kleren een grijze waas en ruikt alles naar natte hond. Kortom: tijd om naar huis te gaan. Maar we gaan niet naar huis. We gaan naar Uganda, het eigenlijke doel van onze reis.

Na ruim drie weken voelt Bellevue compleet vertrouwd. Ik neem makkelijk afscheid; ook van thuis trouwens, omdat je daar altijd weer terug komt. Marte heeft het er moeilijker mee. Debby, Paul en Bente, het lieve personeel, de kittens van de buren, maar ook het huis of het strand – ze gaat het missen. Ze hecht zich snel en vindt het idee dat je er niet meer heen kan onverdraaglijk. Zo mist ze ook thuis; de poezen, vriendinnen, school. Ze kan zich niets voorstellen bij het avontuur dat ik haar voorschotel en ziet er zeker het nut niet van in.

Ik moet ook even omschakelen. Wat gingen we ook alweer doen? En waarom? Ik zou er geen enkel probleem mee hebben om nu naar huis te gaan. En ik heb ook geen kriebelende gevoelens bij het vooruitzicht aan het werk in Uganda. Is het dan wel een goede beslissing om het door te zetten?

Ja. Het is niet gek dat je na zo’n lange vakantie zin in thuis hebt. Het zou gekker zijn als het niet zo was. Als we nu naar huis gaan, is dat een korte-termijn oplossing: de wens om deze reis te maken blijft. Want alle redenen om naar Uganda te gaan zijn onveranderd. Het is nog steeds een fantastisch avontuur dat we samen aangaan. En omschakelen kunnen we wel. Met of zonder wasmachine.