Waarom?

Een paar jaar geleden was ik met Marte bij het Henschotermeer. Wie het meer kent weet dat het niet rond is, maar als een gesmolten Barbapapa langs de randen in- en uitdijt. Na een lange tocht kwamen we oververhit en dorstig aan. Helaas zat de cafetaria aan de overkant. Een poging te lopen strandde al snel. Te ver, te warm. Ik schatte de afstand naar de overkant en vroeg me af hoe diep het zou zijn.

Vervolgens blies ik Marte's zwembandjes goed op, stak mijn pinpas in mijn bikini en ging het water in. Al zwemmend duwde ik Marte vooruit. Bijna halverwege vroeg ik me af of dit het point-of-no-return was. En wat betekent dat eigenlijk? Als je hier al moe bent, ga je terug en heb je niks. Of je gaat door en put kracht uit de belofte van de beloning na aankomst. Simpele keuze dus.

We kwamen heelhuids aan, dronken een fles water leeg en aten patat en ijsjes. Marte vond het prachtig.

Ik ben niet overmoedig of roekeloos. Ik denk juist dat ik heel goed kan inschatten of iets (on)mogelijk is. Misschien juist daarom maak ik dit soort keuzes; voor een ander onverantwoord (wat had er allemaal niet mis kunnen gaan!), in mijn hoofd weldoordacht en een leuke uitdaging waarop ik apetrots mag zijn als het is gelukt. En zo besloot ik ook naar Afrika te gaan.

Ik kwam in aanraking met Afrikaanse projecten via Gered Gereedschap en wilde graag een keer zo'n project bezoeken. En dan natuurlijk ook wat van het land zien. Of misschien kan ik er een paar maanden vrijwilligerswerk doen? Aan het begin van de zomer van 2017 nam ik de beslissing. Marte zou nog een jaar naar een kleuterklas gaan. Ik ben niet gebonden aan partner of baan. Bovendien hadden Marte en ik een lange, moeilijke periode achter de rug met veel strijd, stress, verdriet, opvoedpoli's en therapeuten. Daar zijn we allebei beter uit gekomen. De tijd was rijp.