Vrouwendag

Donderdag gingen we naar Jozani Park, een beschermd natuurgebied waar de zeldzame Red Colobus monkey woont. Een prachtig tropisch woud dat grenst aan een mangrove. Tijdens eb valt die droog en zie je de pikzwarte bodem waarop net zo zwarte krabbetjes rennen. Bomen lijken spinnenpoten te hebben: de wortels dragen de boom zo'n meter boven de grond. De stam begint pas waar het water eindigt bij vloed.

's Avonds kwamen vier Oekraïense dames op duizelingwekkend hoge hakken het restaurant binnenlopen. Ze hadden zich opgedoft; mooie kleren, lagen make-up en haren alsof ze net van de kapper kwamen. Ze dronken cocktails en bestelden het enorme seafood banquet. Net toen ik me afvroeg hoe het hen lukte er zo uit te zien onder lokale omstandigheden (koude douches met brak water, constante vochtigheidsgraad van 80% en zand, overal zand), hoorde ik dat ze Internationale Vrouwendag vierden. Bij hen ging het niet over glazen plafonds en #metoo, niet over ongelijkheid of mislukte emancipatie. Het ging over het vieren van de vrouw. Zo kan het dus ook!

Overdag had ik tijdens de rit naar het park m'n ogen uitgekeken naar de lokale vrouwen. Zanzibar is overwegend islamitisch en de vrouwen bedekken hier meestal hun haar. Ze dragen echter ragfijne, losjes geknoopte doeken met vrolijke bloemenprints in uitzinnige kleuren. Helgeel, knalrood en fuchsiaroze - het staat mijlenver af van de hoofdbedekking die ik in Nederland zie. Bij deze kleding denk ik ook geen seconde aan onderdrukking of vrouwonvriendelijkheid: deze vrouwen dragen dit omdat het prachtig is. En daarin zijn ze exact hetzelfde als de Oekraïense dames.