Lost in translation

“Trui is in het Engels een zweter” zegt Marte – en dat is eigenlijk helemaal correct, ook al bedoelde zij het fonetisch. Taal is iets moois, het geeft je de mogelijkheid tot communicatie, maar miscommunicatie is slechts drie letters verder.

Een vreemde taal maakt het nog ingewikkelder, maar zelfs al je dezelfde taal spreekt is het maar net wat je hoort: Engelse collega’s moesten altijd lachen om mijn Amerikaanse accent, terwijl Amerikaanse collega’s (vooruit, NewYorkse) steevast vertelden hoe gecharmeerd ze waren van mijn Europese accent. Mijn Engels is ruim voldoende om me goed te redden. Toch loop ik hier nog best vaak tegen miscommunicatie op. De uitspraak van het Engels is anders waardoor ik niet alles versta. Zo is ‘devoolp’ develop, heeft chair twee lettergrepen en is Marte mijn doota. Marte leert Engels met dit accent en verbetert mij geregeld als ik iets verkeerd uitspreek. “Mama, het is ‘daaty’, niet dirty”.

De grootste uitdaging in taal is echter interpretatie. Zonder context kan iets onbegrijpelijk worden, maar ook door (culturele) aannames verlopen gesprekken soms wonderlijk. Zo vertelde ik aan mijn collega’s dat Marte op school in het begin veel bekijks had omdat ze de enige ‘white one’ is. “Nee”, zeiden zij, “Er zitten toch ook heel veel Indiërs en Jappanners?”

Ook een leuke is de terugkerende vraag waar de rest van mijn kinderen is. “This is the only one” zeg ik dan. Nee, dat bedoelen ze niet – back home, in Nederland heb ik toch nog wel kinderen? Ik begreep lang niet dat zij de onmogelijkheid daarvan niet begrepen. Voor hen zou het volkomen normaal zijn om (al) mijn andere kinderen een half jaar achter te laten, maar slechts 1 kind hebben is echt ondenkbaar. “Luckily you are still young” eindigen ze dan meestal – en ik vraag maar niet hoe oud ze denken dat ik ben.

Soms zijn verkeerde aannames schrijnend. Ik vroeg, voor de interviews, moeders en oma’s naar de voorkeuren van hun kind: wat is z’n lievelingsspeelgoed, waar is hij goed in? Niet begrijpend keken ze terug. Pas nadat ik bij iemand thuis was geweest, begreep ik waarom. Deze kinderen hebben geen speelgoed. Niks. Een oude fietsband die ze eindeloos laten rollen, dat is het wel. Ze ontwikkelen geen voorkeuren voor bezigheden, anders dan eten, slapen en met leeftijdgenootjes optrekken. De jongsten zitten op de markt, naast hun moeder die fruit verkoopt. Ik neem me al weken voor om er gewoon eens een paar uur naast te gaan zitten, om te kijken of zo’n dreumes echt de hele dag op z’n billen blijft zitten. Ik herinner me van die leeftijd alleen maar dat ze overal naar toe waggelden om alles binnen handbereik (en net daarbuiten) vast te grijpen. Stilzitten was geen optie, hoe doen die kinderen dat hier dan?

Zo struikel ik van verwondering naar verontschuldiging, soms genant maar meestal onschuldig en vermakelijk.

Ondertussen loopt de crowdfundcampagne voor het Childhood Centre, het is hartverwarmend om te zien wat er allemaal binnenkomt! Nog iets meer dan twee weken te gaan, dus als je nog niet had gedoneerd snel doen hoor ;-)

Doneren kan op https://onepercentclub.com/nl/daycare-pefo